من آنقدر امروز و فرداهای نیامدن را دیده ام که دیگر هیچ وعده بی سرانجامی خواب و خیال و آرزوهایم را آشفته نمیکند… حالا یاد گرفتم که فراموشی دوای درد همه نداشتن ها نخواستن ها و نیامدن هاست… یاد گرفتم که از هیچ لبخندی خیال دوست داشتن به سرم نزند! یاد گرفتم که بشنوم تا فردا… و به روی خود نیاورم که فرداها هیچوقت نمی آیند